[Smutas]

Mapa Skarbu Gildii Złodziei

Archolos niczym się nie różni od innych miast. Również tutaj działa Gildia Złodziei. Plotka głosi, że swoje łupy gildia ukrywała w skrytkach na terenie miasta. Pieczę nad nimi miał mistrz gildii, który jedyny wiedział gdzie co jest ukryte. Gdy poprzedni mistrz zmarł ze starości Gildia Złodziei wpadła w szał. Znaleziono miejsca ukrycia większości łupów, ale najcenniejsze zostały przez zmarłego mistrza ukryte w specjalnych schowku i nikt nie zna jego lokalizacji. Jedynym śladem był obrazek przedstawiający kawałek mozaiki z niewyraźnym dopiskiem: „tu wszystko znajdziecie”. Mimo usilnych poszukiwań do dziś nikt nie wie gdzie znajduje się ta mozaika i co tam w sumie schowano. Gildia Złodziei poszła po rozum do głowy i ogłosiła, że każdy, kto wie coś na ten temat może poszukać skarbu i zatrzymać dla siebie jego połowę.
Toteż każdy, kto rozpozna mozaikę z obrazka może zostać bogatym człowiekiem nie ruszając się nawet z miasta. O ile znajdzie zaginiony skarb złodziei…

Właśnie miałeś spotkanie z emisariuszem Gildii, który wręczył ci pergamin z malunkiem mozaiki. Wpatrujesz się w niego, ale nie masz pojęcia gdzie go szukać.
Stoisz na centralnym placu w Górnym Mieście, tuż przed siedzibą gubernatora.

Co zamierzasz zrobić? Jaki pomysł na szukanie mozaiki?

[W tej wyprawie Twoja inwencja jest najważniejsza. Sam sugeruj w swoich zamiarach gdzie chciałbyś iść, albo kogo spotkać aby porozmawiać. To bardziej detektywistyczna wyprawa niż nawalanka. Ale to nie znaczy, że będzie bezboleśnie... Wszystko zależy od tego co zrobisz.]

[Ancoron]

Intensywnie wpatruję się w ten dziwny bohomaz. Dopiero po chwili orientuję się, że to jakiś wzór. Wszyscy przechodzący ulicą wpatrują się we mnie jak w czubka. Czy to tak dziwne, że obserwuję to jak najstaranniej. A ten wytrzeszcz i mina debila, to zwykłe skutki uboczne.
Postanawiam iść przed siebie i zapytać pierwszą napotkaną osobę czy ten obrazek się jej z czymś kojarzy.

[Smutas]

Ruszasz w kierunku centrum placu. Pierwszą osobą, którą napotyksz jest obnośny sprzedawca precli.
- Precelka dla szanownego pana? Świeżutkie, dopiero co z pieca wyjęte! - zachwala swój towar handlarz.

[Ancoron]

- Jednego poproszę. - Mówię i sięgam do małego mieszka ze złotem zamierzając zapłacić.
To handlarz. Dużo podróżuje po mieście, gdy stara się zarobić. Postanawiam zapytać go o swój cel. Wyciągam obrazek i mówię:
- Widział pan gdzieś to?

[Smutas]

Handlarz spojrzał na pergamin.
- Eeeee... - poskrobał się po głowie. Nagle trzepną się w czoło. - Pewnie że widziałem! Z godzinę temu! - zawołał zadowolony.

[Ancoron]

Zajadam się świeżym preclem, który przed chwilą kupiłem.
- Naprawdę dobry precel. - Mówię. - A co do zdjęcia: Gdzie je pan widział?
Staram przypodobać się kupcowi, mam nadzieję, że zaraz nie okaże się, że ma kłopoty z pamięcią.

[Smutas]

- Pan? Nie jestem żadnym panem. - mruczy zdziwiony handlarz. - A coś takiego widziałem pod oknem burdelu. Jakiś klient rzucił pawia, który rozbryznął się na chodniku. I tak właśnie wyglądał. No, może był bardziej kolorowy... -

[Ancoron]

- Aha... Dziękuję ci za podzielenie się tą niezwykle interesującą wiadomością.
Gryzę precla i odchodzę. Do dwóch metrach spluwam. Nie cierpię precli.
Postanawiam poszukać takiego miejsca na własną rękę, wędrując przez miasto i uważnie się rozglądając. Przy okazji zamierzam pytać każdego przechodnia o ten rysunek. Wiem, że w końcu zdobędę ten skarb

[Smutas]

Idziesz w kierunku najbliższej uliczki. Ponieważ wydałeś jedną sztukę złota na precla, twoja sakiewka jest ciut lżejsza. Tuż przed wejściem w uliczkę napotykasz kolejną osobę.

[Ancoron]

Przygarbiona sylwetka i zarośnięta, wesoło uśmiechnięta twarz z różnobarwnymi tęczówkami do razu nasuwa mi podejrzenia co do tożsamości tej osoby. Uśmiecham się miło i witam asasyna.
- Witaj, piękny dzisiaj dzień. Nieprawdaż?

[Smutas]

Mężczyzna patrzy na ciebie zaskoczony.
- Witaj synu niespodzianki! Czemu zawdzięczam że mnie zaczepiasz w ten piękny dzień? -

[Ancoron]

- Synu niespodzianki? - Mój skacowany mózg nie trawi tej informacji. Dopiero po chwili dociera do mnie treść tego zdania, a przynajmniej tak mi się wydaje. - Emmm... Tak, mam do ciebie sprawę.
Wyjmuję zdjęcie i pokazuję je asasynowi. Wciąż jestem zły, że nazwał mnie niespodzianką, czyli dzieckiem spłodzonym przez przypadek:
- Czy widziałeś gdzieś taką mozaikę?