[Rahim]

To mały cykl wierszy, który postanowiłem zebrać w całość. Co jakiś czas gdy dopada mnie zły ciemny i mroczny nastrój, piszę jakiś wiersz, który najpewniej jest o śmierci. Cóż tak to już jest niestety z ludzką duszą...


Ogień

Serca mego żal, płomieni żar
Ach, nocy czarna pełna mar
Straszna jesteś, lecz łagodna
Taka spokojna i pogodna

Wśród twych gwiazd, znajduję czas
Zagubiony wchodzę w ciemny las
By odnaleźć się, znaleźć cię
Miłości ma, zatraciłem dawno się

To mej duszy pustka jest, samotność
Ten las tajemniczy, oka łagodność
Spójrz w me serce, zrozumiałem błąd
Nie, nie chce cię odejdź stąd

Zaświeciło piękne Słońce znów,
Upadają setki nieskalanych głów,
Tobie dniu powierzyłem mój los
Cóż mi z tego, gdy idę na stos.

Za co cierpieć muszę?
Ach te nieznośne katusze.
Dostrzegłem krzyż, to za niego płonę
Zostawiam po sobie życie niezapełnione.

Dnia tego znienawidzony czar
Człowiek czuje w ciele żar
Nie spocznie on, póki ma skroń
Nie spłynie krwią, w dłoń wziął swą broń

Ogień jego trawi ciało me,
Niegdyś tak słuchałem Cię
Byłaś mi życiem, czasem
Teraz me myśli krążą nad lasem

Tam gdzie poznałem się,
Ścięto właśnie drzewa te
Nad, których ogniem skonam
Wiedziałem, że Śmierci nie pokonam.

Miłość ma odeszła przez ten mroczny las
Zagubiony, sam powracam tam, czas
Tego mi właśnie brak,
Spojrzałem za siebie wspak.

Cóż dojrzałem? Spytasz się
Nic oprócz martwych drzew
Szarzyzny rzek, umarłych mew
Śmierci ma, ogarnij dziś mnie.

Człowiek dziś jest niczym proch
Cierpi na marne, upływa jego czas.
Życie jego twarde niczym groch,
Chce znów spojrzeć na ten las.



Preludium do śmierci

Śmierci swej widzę cień
Noc po nocy, dzień w dzień
Już dawno utraciłem życia sens.

Uwięziony wśród bezsensu wód
Uciekam, mój próżny trud
Już dawno utraciłem życia sens.

Nowoczesność mój jedyny dom
Dla niej porzucam Biblii tom
Już dawno utraciłem życia sens.

Dusza ma nie słucha mnie
Uciec chce, w noce, dnie
Już dawno utraciłem życia sens.

Człowiek jest zniewolony
Stwórcy musi bić pokłony
Za co? Za życia utracony sens.

Tych cierpień nie zniosę już
Niech przerwie je skrwawiony nóż

Szaleństwo to ogarnia mnie
Z bólem tym kończyć chcę
Zabić czas, zabić się

Upuściłem narzędzie to
Cóż to opętało mnie za zło

Życia się mego zbliża kres
Z drogi tej nie powraca nikt
Przekwita pachnący bez
Życia czar na zawsze znikł.



Mogiła

Ziemia czarna ta, jak ciało
Przegniła cała, odór jakich mało
Czym jest zapach ten?
Czy to, o tam kwitnący len?

Nie! To śmierci swąd,
Uciec chce jak najdalej stąd.
Coś mnie powstrzymało,
Gdy spojrzałem, już uleciało.

Cóż to jest? Mogiła ta,
Niewarta jest nawet psa.
Lecz coś w niej pięknego,
Zerwałem nieco kwiecia cudnego.

Bukiet swój położyłem nań,
Poruszyłem stopą darń
Poczułem przepływający dreszcz,
Spadł szybko niczym wiosenny deszcz.

Umarłem na miejscu tym
Pozostał po mnie jedynie dym.
Umarłem i nie powstanę, stań i złóż tu kwiat
A człowiek, znów ożyje, nie zapomni o nim świat.