[Mika 123]

Stwierdzam jaka jest pora dnia, bo z tego wszystkiego nie zwróciłem uwagi na to czy noc się przypadkiem nie skończyła. Potem orientuję się, że nikt nie wyszedł ze stodoły. Podchodzę do budynku i otwieram drzwi na oścież, starając się by mnie nie widzieli. Następnie ostrożnie wyglądam do środka sprawdzając czy ktoś tu w ogóle jest.
- Halo, niebezpieczeństwo minęło. Jesteście wolni - mówię, po czym odchodzę spokojnie w stronę drogi, gotów jednak by się obronić. Cóż, ja już swoje zrobiłem, niech radzą sobie sami, są wolni.

[Ancoron]

Zaczyna się rozjaśniać. Świt zbliża się wielkimi krokami, gdy podchodzisz do drzwi stodoły i otwierasz je, wpuszczając do środka płomienie wschodzącego słońca. Mrok jest dobry, mrok jest przyjacielem. Mrok ukrywa szczegóły. Szczegóły takie jak małe dzieci, na opo w wieku przedszkolnym, które zwyczajnie żywią się zwłokami kobiety. Jej lico jest wyszczerzone w spazmach bólu. Wiesz czemu, widzisz płód pod jej nogami, też już nadjedzony przed dwójkę berbeciów zmuszonych głodem. Głód jest największym wrogiem życia, to on niszczy resztki świata. Światło za dużo pokazuje. Odwracasz się i odchodzisz, zgodnie z planem, na północ, bogatszy o ranę powstrzałową i nowe doświadczenia. Biedniejszy o ucho.
Powoli dociera do ciebie co się stało, zabijałeś, podejmowałeś moralne wybory. Mogłeś stąd odejść już wcześniej, ale wolałeś zostać i walczyć. Walczyć na darmo.
Słońce oświetla twe wyniszczone przez przeżycia oblicze, podkreśla krew i rany, prezentuje to, czym się stałeś.
KONIEC EPIZODU PIERWSZEGO.

[Szkoda mi strzępić ryja, więc po prostu piszę, że Mika zgarnia 10KH i 300 sztuk złota za tę jakże bezsensowną przygodę. Podjął parę fajnych wątków, parę fajnych akcentów przepuścił, parę zostanie wyjaśnionych w kolejnych epizodach, takich jak strzelcy z początku rozgrywki, którzy zaatakowali trio]

jest