[Ancoron]

Epikur i Trzepot Skrzydeł

Epikur jak zawsze szukał wrażeń, czegoś szokującego, co mu psychę złamie, toteż z braku innej możliwości zawlókł swoje cztery litery do pracowni alchemicznej, gdzie spotkało go spore zaskoczenie. Zamiast brzydkiego jak noc jaszczura, na którego widok rzygać mu się chciało, ujrzał wikinga o wyjątkowo tępym wyrazie twarzy. Na moment go zamurowało, bowiem nie spodziewał się tego, zapominając, iż sam zmienił alchemika.
- Yyyy... Bo ja do testów się zgłosić chciałem, yyyy... - wypowiedział się tak elokwentnie jak nigdy, a Nordmarczykowi twarz rozjaśnił wyjątkowo chamski uśmiech. Nie zmienił się zbytnio, gdy podał Gothańczykowi flaszkę z dziwnie ciemną substancją.
- Pijże, na zdrowie - i wybuchnął świechem wielkiego złego.
- Ale co to w ogóle jest? - nieufnie niuchnął płyn Belaiar, nie spiesząc się zbytnio. - I jakie mam gwarancję, że mnie to nie ubije?
- Pijże, kurwa! - wiking żwawym ruchem przystawił mu flaszkę do usta, zatkał noc i zmusił do konsumpcji, po czym z chichotem wybiegł z eksperymentatorium.
Epikur zakrztusił się i zaszokował, ale dzielnie połknął, był dobry w połykaniu. I wtedy spotkała go pierwsza niespodzianka. Z zaplecza wyszedł Ertix, patrząc na niego z zaskoczeniem.
- Tak? Czego trzeba?
- Skoro ty tu? To kto? - mruknął i zemdlał.
I dobrze, że zemdlał, bowiem ten ruch właśnie zapoczątkował działanie mikstury. Upadając wpadł na stolik z miksturami, zwalając je z niego. Część się potłukła, lecz jedna fiolka, najwyraźniej twarda, odbiła się i żwawo poturlała w kierunku drzwi. Drzwi były niedomknięte przez podszywacza, którym umknął, toteż wywar ruszył w świat Pech chciał, że na zewnątrz akurat dwóch zbójów goniło wystraszonego mężczyznę. Mężczyzna ten był już o krok od ucieczki, gdy potknął się o butelkę i wyłożył jak długi. W ciągu kilku chwil go zakatowali, pozbywając się świadka licznie popełnionych zbrodni i zapewniając sobie bezpieczeństwo. Bluzgając porzucili ciało w zaułku i żwawo się rozeszli. Szczęśliwym trafem wygłodzona kocica akurat w tym zaułku była, nie wiedząc jak wykarmić swoje młode, a tu taki rarytas jej podrzucono. Zaczęła wielodniową ucztę, skutecznie uniemożliwiając identyfikację.
Matka umrzyka była niemalże ślepa i prawie niezdolna do samodzielnego funkcjonowania, lecz fakt, iż syn nie wracał, zmusił ją do samodzielnej próby zaparzenia herbaty. Próba ta zakończyła się pożarem, pożarem, w którym ona sama zginęła, a który to przeniósł się szybko na kilka kolejnych budynków. Traf chciał, że w jednym z nich był poszukiwany przez prawo morderca, który wpadł prosto w łapy służb porządkowym. W drugim zaś wesoło spiskowali dywersanci z Kahru, połowa się zadusiła czadem, reszta została aresztowana i wzięta na spytki. Wszystkich szokowało jak do tego doszło, jaki niefortunny, a być może fortunny splot zdarzeń doprowadził do zaistniałej sytuacji... Niestety nikt jeszcze nie wiedział, iż pewna kotka, mająca umrzeć z głodu, była nosicielem groźnego wirusa, który to wkrótce już miała roznieść po wyspie.
Tymczasem Epikur powoli odzyskiwał przytomność w eksperymentatorium.